Authenticum charismatis
de François
Date de publication : 01/11/2020

Texte original


LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE

« AUTHENTICUM CHARISMATIS »

QUIBUS CAN. 579 CODICIS IURIS CANONICI MUTATUR

 

« Authenticum charismatis signum ecclesialem indolem suam debet patefacere, id est "ecclesialitatem", quae est facultas charismatis ipsius sese concorditer inserendi in vitam Populi Sancti Dei, quae sit omnibus utilis » (Adhort. ap., Evangelii gaudium, 130). Christifideles de charismatum veritate deque fundatorum integritate a suis Pastoribus opportune moneantur.

Iudicium enim de ecclesialitate et charismatis fiducia pertinet ad Pastorum Ecclesiarum particularium auctoritatem, quae in magnis sollicitudinibus erga omnes formas vitae consecratae ac praesertim in praecipuo officio perpendendi opportunitatem nova Instituta vitae consecratae et novas Societates vitae apostolicae condendi significatur. Ideo opus est ut res huiusmodi rite congruat cum donis, quae in Ecclesia particulari Spiritus suscitat eademque cum gratiarum actione generose accipiantur. Simul autem cavendum est « ne incaute oriantur instituta inutilia aut sufficienti vigore non praedita » (Con. Oecum. Vat. II, Decr. de accommodata renovatione vitae religiosae, Perfectae caritatis, 19).

Sedis quidem Apostolicae est Pastoribus consilio adesse unde ducantur ad discernendam rationem quo pacto nova Instituta vel novae Societates dioecesani iuris in Ecclesia constituantur. Nam Adhortatio Apostolica postsynodalis Vita consecrata, cum de novis consecratae vitae generibus agit, his verbis aperte asseverat: « vitalis eorum vigor oportet ab Ecclesiae auctoritate excutiatur, cuius est necessarias experiri probationes quibus et finis concitantis veritas confirmetur simulque nimia institutionum inter se consimilium multitudo vitetur, imminente scilicet periculo ne magno cum detrimento in parvulos manipulos diffringantur » (n. 12). Hanc ob rem, nova Instituta vitae consecratae et novae Societates vitae apostolicae ab ipsa Sede Apostolica, cui uni contingit supremum iudicandi munus, publice probari debent.

Erectio igitur canonica horum Institutorum et Societatum, ab Episcopo effecta, ambitum dioecesanum revera exsuperat ac magnum momentum tota in Ecclesia universali obtinet. Omne vero Institutum vitae consecratae atque omnis Societas vitae apostolicae, sua natura, quamvis utrumque oriatur in contextu Ecclesiae particularis «sicut donum totius Ecclesiae, non est aliquid ab eadem seiunctum vel in margine positum, sed cum ipsa Ecclesia intime coniunctum, immo insitum est in imis Ecclesiae praecordiis haud secus ac pars eius missionis praecipua» (Lettera ai Consacrati, III, 5).

His perpensis statuimus ut modificetur can. 579 eiusque in locum substituatur hic textus :

Episcopi dioecesani, in suo quisque territorio, instituta vitae consecratae formali decreto valide erigere possunt, praevia licentia Sedis Apostolicae scripto data.

Quod a Nobis hisce Litteris Apostolicis, Motu Proprio datis, decretum ac statutum est, id firmum ac ratum esse iubemus, contrariis quibuslibet non obstantibus, etiam peculiari mentione dignis, idem decernimus ut typis promulgetur in actis diurnis quibus L 'Osservatore Romano est nomen ac vim suam inde habeat a die X mensis Novembris anni MMXX, ac statim post in commentariis officialibus Acta Apostolicae Sedis pervulgetur.



Datum Laterani, die I mensis Novembris, in Sollemnitate Omnium Sanctorum, anno Domini MMXX, Pontifìcatus Nostri octavo.

FRANCISCUS


Texte Français


Lettre apostolique en forme de Motu Proprio 

AUTHENTICUM CHARISMATIS



« Un signe clair de l’authenticité d’un charisme est son ecclésialité, sa capacité de s’intégrer harmonieusement dans la vie du peuple saint de Dieu, pour le bien de tous » (Exhort. Ap. Evangelii gaudium, 130). Les fidèles ont le droit d’être avertis par les Pasteurs sur l’authenticité des charismes et sur la fiabilité de ceux qui se présentent comme fondateurs.

Le discernement sur l’ecclésialité et la fiabilité des charismes est une responsabilité ecclésiale des Pasteurs des Eglises particulières. Elle s’exprime dans l’attention prévenante envers toutes les formes de vie consacrée et, en particulier, dans le devoir crucial d’évaluer sur l’opportunité de l’érection de nouveaux Instituts de vie consacrée et de nouvelles Sociétés de vie apostolique. Il est juste de répondre aux dons que l’Esprit suscite dans l’Eglise particulière, en les accueillant généreusement avec action de grâce; en même temps, il faut éviter que l’on ne « voir surgir imprudemment des instituts inutiles ou dépourvus de la vigueur indispensable. »

Il est du ressort du Siège apostolique d’accompagner les Pasteurs dans le processus de discernement qui conduit à la reconnaissance ecclésiale d’un nouvel Institut ou d’une nouvelle Société de droit diocésain. L’Exhortation apostolique Vita consecrata affirme que la vitalité des nouveaux Instituts et Sociétés « doit être confirmée par l'autorité de l'Église, à laquelle il revient de procéder aux évaluations nécessaires, tant pour éprouver l'authenticité de la finalité qui les a inspirés que pour éviter la multiplication excessive d'institutions similaires, avec le risque d'une fragmentation nocive en groupes trop petits » (n. 12). Les nouveaux Instituts de vie consacrée et les nouvelles Sociétés de vie apostolique doivent donc être officiellement reconnus par le Siège apostolique, à qui seul revient le jugement final.

L’acte d’érection canonique de la part de l’Évêque transcende le seul domaine diocésain et le rend appartenant au plus vaste horizon de l’Église universelle. En effet, par sa nature même, tout Institut de vie consacrée ou Société de vie apostolique, bien que né dans le contexte d’une Eglise particulière, « en tant que don à l’Église, (…) n’est pas une réalité isolée ni marginale, mais (…) lui appartient intimement. (La vie consacrée) est au cœur de l’Église comme un élément décisif de sa mission » (Lettre à tous les consacrés, III, 5).

Dans cette perspective, je décrète la modification du can. 579 qui est remplacée par le texte suivant :

Episcopi dioecesani, in suo quisque territorio, instituta vitae consecratae formali decreto valide erigere possunt, praevia licentia Sedis Apostolicae scripto data.

J’ordonne que ce qui a été délibéré par cette Lettre apostolique en forme de Motu proprio, soit appliqué de manière ferme et stable, malgré toute disposition contraire, même si méritoire d’une mention spéciale, et qu’il soit promulgué par publication sur L’Osservatore Romano, entrant en vigueur le 10 novembre 2020 et ensuite publié dans le commentaire officiel des Acta Apostolicae Sedis.


Donné au Latran, le 1er novembre de l’année 2020, en la solennité de la Toussaint, la huitième de mon pontificat.


FRANÇOIS


NB : Traduction privée et non officielle de la Faculté de droit canonique (ICP).